Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

Οἱ διανοητὲς τῆς ἀριστερᾶς καὶ ἡ αὐτονόμιση ἐδαφῶν τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας

Στὴν ἐποχὴ ὅπου οἱ ἄνθρωποι μορφώνονται ἀπὸ τὸ wikipedia ἀντὶ τῶν πανεπιστημίων, καὶ ὅλοι δηλώνουν εἰδήμονες ἔχοντας διαβάσει ἀποσπασματικὰ 2-3 ἐξυπνάδες, εἶναι εὔκολο νὰ ἐντυπωσιάσει κανεῖς τὸ πόπολο πετώντας ἀνοησίες. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μὰρξ μέχρι σήμερα τὰ ἔργα πολιτικῆς φιλοσοφίας καὶ οἱ πολιτικὲς θεωρίες ἔπαψαν νὰ κρίνονται μὲ βάση τὴν πρακτική τους ἐφαρογὴ καὶ πλέον ἀρκεῖ ἕνας ἐπώνυμος ἀμόρφωτος νὰ ἀναφέρει τὸ ὄνομα κάποιου ὑποτιθέμενου «διανοητή».
Αὐτὸ ἔγινε τὴν περασμένη ἐβδομάδα ὅταν ὁ Τσίπρας ἔκανε μία ἀναφορὰ στὴν «ὁλιγαρκὴ ἀφθονία» τῆς θεωρίας τῆς ἀποανάπτυξης τοῦ γνωστοῦ παπαρολόγου Serge Latouche. Μετὰ τὴν ἐπίκληση τοῦ Τσίπρα στὸν Latouche βγῆκαν ὅλοι οἱ παντογνῶστες τοῦ facebook νὰ ἐπιδείξουν τὴν ἡμιμάθειά τους ἀναπαράγοντας ὅ,τι γνώριζαν περὶ αὐτοῦ, δηλαδὴ τὶς ἐπιφανειακὲς πληροφορίες ποὺ πρόλαβαν νὰ Googlάρουν.
Καὶ ἐπειδὴ ἀκόμη καὶ ἡ ἀνάγνωση τοῦ Wikipedia εἶναι δύσκολη γιὰ πολλοὺς ἐκ τῶν συμπολιτῶν μας, οἱ περισσότεροι ἀρκέστηκαν στὸ νὰ γνωρίσουν τὸν Latouche ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ ἑνὸς τοπικοῦ καναλιοῦ  τῆς Κρήτης, ὅπου ὁ Latouche ἔδωσε συνέντευξη τὸ 2011. Στὴν συγκεκριμένη τηλεοπτικὴ ἐμφάνιση τοῦ γάλλου παπαρολόγου/φιλοσόφου, αἴσθηση ἔκανε ἡ ἀναφορά του γιὰ αὐτονομία τῆς Κρήτης, κάτι στὸ ὀποῖο ἐπικεντρώθηκαν πολλοὶ ἐκπρόσωποι τῆς ἀντιπολιτεύσεως.
Ἡ ἰδεολογικὴ γύμνια τοῦ αὐτοαποκαλούμενου φιλοσόφου εἶναι ἐμφανὴς σὲ ὁποιονδήποτε κάτσει νὰ μελετήσει σοβαρὰ αὐτὴν τὴν περίπτωση. Οἱ ἐπιρροές του ἀπὸ τὸν Κορνήλιο Καστοριάδη εἶναι ἐμφανεῖς, ὅπως ἐμφανεῖς εἶναι καὶ οἱ σοσιαλιστικές του ἰδεοληψίες. Γιὰ παράδειγμα ἀντιμετωπίζει τὴν Καστοριαδικὴ θεωρία τῆς αὐτονομίας ὡς ἕνα δικαίωμα πρὸς τὴν αὐτοδιάθεση, χωρὶς νὰ ἐξετάζει τοὺς διάφορους κοινωνικοπολιτικούς, ἰδιοσυγκρασιακοὺς καὶ γεωπολιτικοὺς παράγοντες ποὺ συνυπάρχουν. Γιὰ τὸν Latouche (ὅπως καὶ γιὰ τὸν Καστοριάδη) ὁ καθένας (σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο)  ἔχει τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ ἀσκήσει τὴν αὐτονομία, καὶ θεωρεῖ δεδομένο ὅτι θὰ πετύχει διότι δὲν ὑπάρχουν διαφορὲς ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Γιὰ τὴν Κρήτη συγκεκριμένα, θεωρεῖ πὼς ἡ αὐτάρκειά της σὲ ἀγροτικὰ προϊόντα εἶναι ἀρκετὴ ὥστε νὰ ἐπιτύχει αὐτοδιάθεση χωρὶς προβλήματα.
Προφανῶς γιὰ τὸν Latouche οἱ Μαορὶ τῆς Νέας Ζηλανδίας εἶχαν ἕνα ἐπιτυχημένο οἰκονομικὸ μοντέλο τὸ ὁποῖο κατέστρεψαν οἱ κακοὶ ἰμπεριαλιστὲς Εὐρωπαίοι. Διότι γιὰ τοὺς ἰδεοληπτικοὺς κομμουνιστὲς ὅπως ὁ Καστοριάδης καὶ ὁ Latouche, πάντα κάποιος ἐξωτερικὸς σατανικὸς παράγοντας φταίει γιὰ τὴν ἐπαναλαμβανόμενη ἀποτυχία τῶν μαρξιστικῶν ἰδεῶν τους, καὶ πρὸς Θεοῦ σὲ καμία περίπτωση οἱ βλακῶδεις ἀντιλήψεις των...
Ἡ ἐν Ἑλλάδι ἀριστερά, μετὰ τὴν ὑπερπαραγωγὴ τῆς Βαρουφακικῆς δημιουργικῆς ἀσάφειας, βρῆκε ἄλλη σαχλαμάρα νὰ στηρίξει τὶς ἠλίθιες ἰδέες της. Διότι ἡ ἀριστερὰ ποὺ σιχαίνεται τὴν ἀριστεία, δίνει τὸ δικαίωμα στὸν κάθε καημένο νὰ γίνει φιλόσοφος.
Ὅσον ἀφορᾶ τὸ ζἠτημα τῆς αὐτονομήσεως τῆς Κρήτης ὑπὸ τὸ πρίσμα τῶν Small States Studies, εἶναι ἀδύνατη γιὰ λόγους ἰδιοσυγκρασίας. Οἱ Κρῆτες ἔχουν ἀναπτύξει ἕναν πελατειακὸ τρόπο πολιτικῆς σκέψης ποὺ τοὺς καθιστᾶ ἀνίκανους πρὸς αὐτοδιάθεση. Διότι χωρὶς ἕνα ΠΑΣΟΚ ἢ ΣΥΡΙΖΑ νὰ βολεύει τὸ παιδὶ τοῦ μέσου Κρητικοῦ στὸ δημόσιο, πῶς θά ἐπιβιώσουν; Ὁ σοσιαλιστικὸς τρόπος σκέψεως ποὺ ἀνἐκαθεν εἶχαν οἱ Κρητικοί, λειτουργεῖ μόνο ἐντὸς ἑνὸς μεγάλου δυσκίνητου κράτους καὶ μίας ἐπιδοματικῆς πολιτικῆς.
Ἂν ὑπάρχει κάποια περιοχὴ στὴν Ἑλλάδα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προοδεύσει ἀκολουθώντας διαφορετικὴ πορεία ἀπὸ αὐτὴν τοῦ Ἑλλαδίτικου κράτους τῶν Ἀθηνῶν, εἶναι τὰ Ἰόνια Νησιά. Οἱ Ἑπτανήσιοι: α) ἔχουν ἔντονο τὸ αἴσθημα τῆς αὐτοδιοικήσεως, β) σὲ πολλὲς περιοχὲς κρατοῦν ἀκόμα τοὺς τίτλους τῆς Ἐπτανήσου Πολιτείας, γ) ἔχουν πιὸ ἀνεπτυγμένο τὸ ἐπιχειρεῖν ἀντὶ τοῦ παρασιτικοῦ δημοσιοϋπαλληλισμοῦ, δ) δὲν ἀντιμετωπίζουν κάποια ἐξωτερικὴ ἀπειλὴ ὅπως τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου ἀπὸ τὴν Τουρκία, ε) ἔχουν ἀποδεδειγμένα φιλελληνικὰ αἰσθήματα καὶ ἡ ὁποιαδήποτε αὐτονομία ἢ καὶ πλήρης ἀπόσχιση δὲν θὰ ἐπιρρέαζε ἀρνητικὰ τὶς σχέσεις τοῦ νεοσύστατου κράτους μὲ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα.
Ἡ αὐτονόμηση ἑνὸς Ἑλληνικοῦ ἐδάφους δὲν θᾶ πρέπει νὰ μᾶς τρομάζει οὔτε νὰ ἀποτελεῖ ταμποῦ, ἀρκεῖ νὰ λαμβάνονται ὑπ ὅψιν ὅλοι οἱ παράγοντες. Πχ ἡ αὐτονόμιση τῆς Θράκης, τῆς Κρήτης ἢ κάποιου νησιοῦ τοῦ Αἱγαίου θὰ ἦταν βούτυρο στὸ ψωμὶ τῆς Τουρκίας καὶ τῶν διεκδικήσεῶν της. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, ἡ ἐπανασύσταση τῆς Ἐπτανήσου Πολιτείας θὰ λειτουργοῦσε πρὸς τὸ συμφέρον, ὄχι μόνο τῶν ἰδίων τῶν κατοίκων τῶν Ἰονίων Νήσων, ἀλλὰ καὶ τοῦ μέσου Ἕλληνα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει τὶς καταθέσεις του ἀσφαλεῖς σὲ μία offshore ἐταιρία σὲ κάποιο νησί τοῦ Ἰονίου, προστατεύοντας τὴν περιουσία του ἀπὸ τὰ σοσιαλιστικὰ κοράκια τοῦ Ἑλλαδίτικου κρατισμοῦ...






ΠΗΓΗ

To τέλος του ΙΚΑ, της σύνταξης και του πλανήτη Γη: Πελάτες, όχι πολίτες!

Οι Ιωαννίτες Ιππότες ήταν ρωμαιοκαθολικό μοναχικό-ιπποτικό τάγμα, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα στα πλαίσια της Α΄ Σταυροφορίας.  Όπως και οι Ναΐτες, μετά την Α΄ Σταυροφορία ανέλαβε και στρατιωτικό ρόλο.  Έδρασε στους Αγίους Τόπους μέχρι την κατάλυση των σταυροφορικών κρατών και μετά εγκαταστάθηκε στην Ρόδο.  Εξελίχθηκαν σε ναυτική δύναμη και προασπιστές της Χριστιανοσύνης απέναντι στους Μωαμεθανούς.  Παρέμειναν στην Ρόδο μέχρι το 1523 οπότε εκδιώχθηκε από τους Οθωμανούς. και μετεγκαταστάθηκε στην Μάλτα.  Το 1798 όμως ο Ναπολέων κατέλαβε την Μάλτα και οι ιππότες διασκορπίστηκαν.   Ο τσάρος της Ρωσίας Παύλος Α΄ ανέλαβε την προστασία ενός τμήματος του Τάγματος, το οποίο εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ρώμη για φιλανθρωπικά έργα. Το Τάγμα μετεξελίχθηκε και υφίσταται πλέον ως Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Ρόδου και της Μάλτας.  Είχαν πάντα δικούς τους νόμους, δικό τους οικονομικό καθεστώς και οι ιππότες βασικά ήταν κυρίαρχοι του εαυτού τους.
Ο λόγος που το ξανάπιασα το θέμα ήταν επειδή μερικά πράγματα γύρω μου αρχίζουν και μυρίζουν πολύ στο θέμα “ο θάνατος της έννοιας της χώρας και του Έθνους όπως το ξέραμε.”  Κάτι η συζήτηση περί Μακεδονίας, κάτι το bitcoin που έχει ξεφύγει από οποιαδήποτε τράπεζα και χώρα αν και στην Ελβετία προσπαθούν πάλι να χωθούν και να το εκμεταλλευτούν.  Η ελληνική τηλεόραση γίνεται όλο και πιο ασήμαντη όταν όλοι βάζουν Netflix.  Το AirBnb θεριεύει και δεν έχουν σκεφτεί ακόμα τρόπο να του βάλουν χέρι.  Μουσική ακούς από το Spotify και την πληρώνεις κιόλας, τι μας νοιάζει πως θα μοιράσουν τα ερτζιανά και τι λένε εκεί;   Άντε να κάνουμε κι εμείς τα ψώνια μας από το Amazon Prime και δεν θα έχουμε πια καμία σχέση με την οικονομία της χώρας που λέγεται Ελλάδα.  Έτσι κι αλλιώς ήδη όλοι ψάχνουμε δουλειά εκτός συνόρων, τόσοι και τόσοι ήδη έχουν εταιρείες στην Κύπρο και την Βουλγαρία, άντε να βγάλει η Εσθονία τρόπο να γίνουμε πολίτες της ηλεκτρονικά προηγμένης της κατάστασης να ξεγίνουμε από Έλληνες επιτέλους.
Το ωραίο είναι να το γυρίσουμε το θέμα.  Αντί για μια τρομακτική δυστοπία ενός μέλλοντος όλο κινδύνους, να βρούμε τι μπορούμε να κάνουμε.  Εμείς έχουμε την δύναμη!  Ο καθένας για την πάρτη του, σαν Ιππότης στη Ρόδο σε δικές μας ομάδες, μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα πράγματα γύρω μας.  Χωρίς βοήθεια από κανέναν.  Ο λόγος που θα πεθάνουν τα κράτη και οι δημόσιες υπηρεσίες είναι επειδή δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό.  Αντί να καλείς την αστυνομία πληρώνεις εταιρεία security.  Αν έχεις διαφορά με κάποιον για αγορά από το Ebay έχει ενσωματωμένη η πλατφόρμα και σύστημα επίλυσης διαφορών, ένα δικαστήριο τόσο αποτελεσματικό που το αντιγράφουν πλέον για μικροδιαφορές στην Αγγλία και στο κράτος.   Το κράτος είχε ρόλο όσο είχε λεφτά να μοιράσει.  Όταν τελειώσει αυτό, τελειώνουν όλα.  Τέρμα το παιχνιδάκι τους.  “Αν θες την χαρά να μένεις Ελλάδα, πρέπει να πληρώνεις φόρους Ελληνικούς” σου έλεγε, σαν να ήταν το Μονακό από υπηρεσίες.  Ε, αν δεν πιάνουν εδώ τόπο οι φόροι μου, πάω αλλού με καλύτερες πισίνες και δρόμους.  Αλλά και αντιθέτως, οι ΗΠΑ δεν κυνήγησαν κάποια χώρα, κυνήγησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.  Κήρυξαν πόλεμο σε έναν άνθρωπο όπως διαπραγματεύονται απευθείας με δισεκατομμυριούχους στα μυστικά μπας και τους πουλήσουν υπηκοότητα σε αντάλλαγμα για τεράστιες επενδύσεις.  Κάθε οικονομική κρίση διαλύει λίγο περισσότερο την έννοια του “Κράτους” και αναλαμβάνουν λίγο περισσότερο ιδιωτικές εταιρείες ή εμείς μόνοι μας έλεγχο ενός μέρους της ζωής μας.  Για να αντιστρέψω το σλόγκαν που τόσο μας άρεσε παλιότερα, θα γίνουμε πελάτες και όχι πολίτες του Κράτους.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα είναι και η αναγκαία αλλαγή ηθικής.  Όταν αλλάζει τόσο ο κόσμος, όταν αλλάζει η οικονομία, όταν γκρεμίζονται παλιοί θεσμοί, προφανώς δεν θα ταιριάζουν οι παλιοί κανόνες.    Προφανώς θα υπάρξει μεγάλη πόλωση.  Οι φανατικοί των θρησκειών θα γίνονται όλο και πιο ντεμοντέ αλλά και όλο πιο δημοφιλείς με όσους δεν μπορούν να προσαρμοστούν και ψάχνουν να πιαστούν κάπου.    Όσοι νομίζουν ότι βολεύτηκαν στο Δημόσιο, θα γίνουν περίγελος, σαν ανεμόμυλους θα ψάχνουν να πολεμήσουν τη φοροδιαφυγή σε έναν κόσμο χωρίς Δουλτσινέες για τα δόντια τους.  Εδώ εγώ ετοιμάζω τους Ιππότες της Αλεξαρτησίας, δεν έχουν ελπίδα!

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

Κρατιδίων εγκώμιο ή Γιατί ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν υπήρχαν χιλιάδες Λιχτενστάιν

Ξεφυλλίζοντας αυτή την Κυριακή, το "Κ" της Καθημερινής , το μάτι μου έπεσε σε ένα πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό στο πριγκηπάτο του Λιχτενστάιν. Αυτό το μικροσκοπικό κρατίδιο έχει έκταση 160 τχ (όταν ο νομός Λευκάδας, ο πιο μικρός νομός της Ελλάδας, φτάνει τα 356 τ.χ) και πληθυσμό που μόλις αγγίζει τους 36.000 κατοίκους. Όμως το κατα κεφαλήν ΑΕΠ του , με 145.000 ευρώ ανα απασχολούμενο άτομο, είναι το υψηλότερο στον κόσμο και έξι φορές μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας. Επιπλέον, το Λιχτενστάιν όχι μόνον δεν έχει χρέη αλλά διαθέτει πλεόνασμα ύψους 1,1 δις . Ποιό είναι άραγε το μυστικό της επιτυχίας του; 


To Λιχτενστάιν ακολουθεί παραδοσιακά μια πολιτική , που θυμίζει περισσότερο τον κλασσικό φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα παρά το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο που κυριαρχεί μεταπολεμικά στο Δυτικό Κόσμο. Αυτή η πολιτική άλλωστε φαίνεται να ταιριάζει και με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του. Σύμφωνα με τον David Beattie, ιστορικό και πρώην πρεσβευτή της Μ. Βρετανίας στο πριγκιπάτο, "οι κάτοικοι του Λιχτενστάιν διακατέχονται από μια ισχυρή προκατάληψη εναντίον του μεγάλου κράτους" ή όπως λεει στο "Κ" ο Φραντς Γκάσνερ , ένας κοινοτικός υπάλληλος που ζει στο κρατίδιο : "Οι πολίτες του Λίχτενστάιν εκτιμούν την ελευθερία. Είναι ατομικιστές και δεν τους αρέσει να υπακούν σε εντολές." Έτσι, η φορολογία είναι πολύ χαμηλή τόσο για τα νομικά όσο και για τα φυσικά πρόσωπα και μάλιστα με τάση να μειωθεί ακόμη περισσότερο . Από το 2011 θα ισχύσει ενιαίος συντελεστής επί των κερδών των εταιρειών 12,5% , ενώ η φορολογία στα φυσικά πρόσωπα δεν ξεπερνάει το 9,8% . Όταν στις χώρες της Ευρώπης, οι κοινωνικές δαπάνες καλύπτουν πάνω από το 50% του προϋπολογισμού, στο Λιχτενσταϊν δεν ξεπερνάνε το 20%. Επίσης, και οι στρατιωτικές δαπάνες είναι μηδενικές αφού η χώρα έχει καταργήσει το στρατό από το 1868! Τέλος, οι εταιρίες δεν λαμβάνουν καμιά κρατική επιδότηση, η φοροδιαφυγή δεν είναι ποινικό αδίκημα ενώ και οι κοινότητες του Λιχτενστάιν έχουν το δικαίωμα να αποσχιστούν από το κρατίδιο, αν το θελήσουν.

Όμως το Λιχτενστάιν δεν είναι απλά μια ιδιομόρφη εξαίρεση. Και τα υπόλοιπα κρατίδια , τόσο στην Ευρώπη (Σαν Μαρίνο, Ανδόρα , Μονακό ) , όσο και εκτός (Χόνγκ Κόνγκ, Σιγκαπούρη) γνωρίζουν ένα αξιοζήλευτο βιοτικό επίπεδο χάρη σε μια πολιτική χαμηλών κρατικών δαπανών, χαμηλής φορολογίας και ελεύθερου εμπορίου. Στην ίδια κατηγορία θα εντάσσαμε και την Ελβετία, μιας και το ριζικά αποκεντρωμένο της σύστημα, θυμίζει περισσότερο μια συνομοσπονδία κρατιδίων παρά τα σύγχρονα συγκεντρωτικά κράτη του Δυτικού Κόσμου. Στην πραγματικότητα, η ίδια η μικρή έκταση του κράτους ευνοεί μια πολιτική οικονομικού φιλελευθερισμού.

Πρώτα απ'όλα, η μικρή έκταση σημαίνει πως όλες οι περιοχές του κρατιδίου είναι πολύ κοντά στα γειτονικά κράτη. Έτσι ο πολίτης μπορεί εύκολα να ψηφίσει "με τα πόδια του" , και να μετακινηθεί σε άλλη χώρα, όταν δυσαρεστηθεί με την πολιτική της κυβέρνησης του. Κάτι που δεν ισχύει στα μεγάλα κράτη, όπου η επιλογή αυτή είναι πολύ πιο δύσκολη λόγω της απόστασης. Δεύτερον, στις μεγάλες χώρες είναι πιο εύκολο να εφαρμοστεί μια αναδιανεμητική πολιτική αφού το φορολογικό βάρος θα πέσει σε εκατομμύρια πολίτες και έτσι θα αργήσει να γίνει αντιληπτό . Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στα κρατίδια των μερικών χιλιάδων πολιτών, οπου οι συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής θα γίνουν αμέσως αισθητές. Η πιθανότητα, λοιπόν, μιας μαζικής φυγής των πολιτών τους, αποθαρρύνει τις κυβερνήσεις των κρατιδίων να προχωρήσουν σε πολιτικές υψηλής φορολογίας και αναδιανομής του πλούτου . Τέλος,τα μικροσκοπικά κράτη, δύσκολα ακολουθούν μια πολιτική εμπορικού προστατευτισμού, αφού κάτι τέτοιο μπορεί να αποβεί καταστροφικό ακόμη και για την επιβίωση τους. Ένα μεγάλο κράτος έχει την πολυτέλεια να ακολουθησει προστατευτικές πολιτικές, αφού, λόγω της μεγάλης εσωτερικής του αγοράς, οι αρνητικές συνέπειες θα αργήσουν να φανούν. Αντίθετα, για μια χώρα σαν το Λιχτενσταίν ή το Μονακό, που συνήθως έχει ελάχιστους φυσικούς πόρους, ο προστατευτισμός είναι καθαρή αυτοκτονία αφού το ελεύθερο εμπόριο είναι απαραίτητο για να καλύψει ακόμη και τις πιο βασικές ανάγκες της.

Αυτά τα κρατίδια είναι απομεινάρια μιας άλλης εποχής, πριν τη Γαλλική Επανάσταση και την άνοδο των συγκεντρωτικών εθνικών κρατών, τότε που η Ευρώπη ήταν ένα μωσαϊκό από εκατοντάδες κρατικά μορφώματα λίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων (δουκάτα, πριγκηπάτα, πόλεις-κράτη κτλ). Και όπως παραδέχονται σήμερα πολλοί ιστορικοί, αυτός ο πλουραλισμός , ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους της ευρωπαϊκής επιτυχίας , αφού δημιούργησε έναν ανταγωνισμό μεταξύ διαφορετικών κρατών και διαφορετικών οικονομικών, πολιτικών συστημάτων και αποθάρρυνε τους πολιτικούς ηγέτες να ασκήσουν απόλυτη εξουσία . Και όμως αυτές οι φαινομενικά ξεπερασμένες μορφές πολιτικής οργάνωσης δείχνουν σήμερα πολύ πιο πετυχημένες και προσαρμοσμένες στις ανάγκες της σύγχρονης εποχής από τα τεράστια, απρόσωπα και γραφειοκρατικά κράτη-Λεβιάθαν.

Δυστυχώς όμως, αντί να διδαχτούμε από την επιτυχία τους, αντί να προχωρήσουμε σε μεγαλύτερη αποκέντρωση και σε έναν ανταγωνιστικό φεντεραλισμό ακόμη και μέσα στο εσωτερικό των εθνών-κρατών, όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται να ζητάνε μια παγκόσμια κυβέρνηση ή μια κοινη φορολογική και δημοσιονομική πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση . Μια τέτοια εξέλιξη όμως απλά θα εμβαθύνει και θα επεκτείνει σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα τη διαδικασία ομογενοποίησης και συγκεντρωτισμού που αρχισε με τα έθνη-κρατη πριν 200 χρόνια . Και αν, ακόμη και κάτω από το σύστημα των εθνών-κρατών, ο πολίτης είχε την , έστω περιορισμένη, δυνατότητα, να αντιδράσει στις πολιτικές των κυβερνήσεων του, μετακινούμενος σε άλλη χώρα, στην εποχή των υπερεθνικών μορφωμάτων δεν θα έχει καν αυτή τη διέξοδο. Έτσι, χωρίς αυτούς τους περιορισμούς, η κρατική εξουσία θα γίνεται όλο και πιο αυταρχική και ανελεύθερη και ο μεγαλός χαμένος θα είναι η ελευθερία αλλά και η ευημερία των πολιτών. Ευτυχώς, στο χάρτη υπάρχουν ακόμη το Λιχτενστάιν , η Ανδόρα, το Μονακό, για να μας θυμίζουν την πραγματική πλουραλιστική ευρωπαϊκή παράδοση . Στο χέρι μας είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και όχι τον κατήφορο του συγκεντρωτισμού και της ομογενοποίησης. 




Τηλέμαχος Χορμοβίτης 
Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο «Μπλε Μήλο» τον Δεκέμβριο του 2010.

Αυτοψία ενός Εγκλήματος

Το λιμάνι του Πειραιά ,από το τουριστικό τμήμα μέχρι το εμπορικό του Ν.Ικονιου , αποτελεί θεμελιώδες οικονομικό συστατικό για την ανοικοδόμηση τόσο της τοπικής κοινωνίας, οικονομικά , όσο και ολόκληρης της χώρας.
Για να μπορέσει κάποιος , αμερόληπτα, να εκτιμήσει την κατάσταση που επικρατεί στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ Πειραιά,εκεί που διοικεί και οργανώνει από το 2010 η Cosco με άλλες συνεργαζόμενες εταιρείες, όπως η DPort,θα πρέπει πρώτα να κάνει «αυτοψία» τόσο τοπικά όσο και χρονικά όλων όσων προηγήθηκαν για να φτάσει στο σημείο αυτό που με τα αδρανή ανακλαστικά ενός ανάλγητου κράτους το οποίο στερείται οργάνωσης και ελέγχου των κομματικοδιαιτων στρατώνων του, τελικά μεταβιβάζει την διαχείριση του σε μια ιδιωτική εταιρεία που καταφέρνει μέσα σε 9 χρόνια να μετατρέψει την «καμένη γη» που παρέλαβε, σε ένα πρότυπο Ευρωπαϊκό διακοσμητικό κέντρο με τεράστιες επενδύσεις σε υποδομές, μηχανήματα και ένα  εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που μέχρις στιγμής αριθμεί τους 2000 εργαζομένους. Κάτι που ο συνδυασμός όλων επιβεβαιώνει την επιτυχία του σε 5,3 εκατομμύρια TEU's μέχρι κ το Νοέμβριο του 2019.
Ακόμη και αυτοί που δε κατέχουν γνώσεις οικονομικών ή management , μπορούν πολύ εύκολα να κατανοήσουν ,πως η αργομισθία ενός «υδροκέφαλου» δημοσίου,η ανικανότητα των κρατικών φορέων και η ατελέσφορη θέσπιση δημοσιονομικών μέτρων κατέστρεψε έναν από τους σημαντικότερους οικονομικούς Εθνικούς μας πυλώνες,ένα από τα λειτουργικότερα λιμάνια της Ευρώπης.

Όποιος έζησε και εργάστηκε στο λιμάνι τα χρόνια της παχουλής αγελάδας ,δε θα μπορεί παράλληλα να αρνηθεί την ασυδοσία που επικρατούσε τότε με προνόμια και απολαβές χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση. Ήταν ευκαιρία ζωής να σε απορροφούσε ο Οργανισμός και να σε μετέτρεπε από παραγωγικό άνθρωπο σε τερμίτη των φοροδοτών πολιτών αυτής της χώρας.



Άιτια και αποτελέσματα


Υπερπληρότητα προσωπικού ----->Αργομισθία
Κομματοκρατια----->κανένας έλεγχος
Κατασπατάληση δημοσίων πόρων----->αντιπαραγωγικότητα
Γραφειοκρατία-Σφραγιδοκρατία----->άκαμπτο σύστημα
Ρουσφετοψηφοθηρια----->Καρτέλ θέσεων εργασίας
Δε θέλω να αναλύσω όμως τα αίτια όσο τη σημερινή εικόνα με τα  πραγματικά δεδομένα για το λιμάνι.Ολες οι εκφάνσεις της εξέλιξης του λιμανιού μεσα από πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταβολές όλα αυτά τα χρόνια,η λέξη που μπορεί επάξια να την χαρακτηρίσει είναι η ΠΡΟΟΔΟΣ.Τοτε μπορείς να καταλάβεις πως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σαφώς πιο αποτελεσματική από οποιοδήποτε κρατικό παρεμβατισμό.Με αξιοκρατία γίνεσαι παραγωγικός.Με οργάνωση πάλι γίνεσαι παραγωγικός. Και με υπευθυνότητα είσαι παραγωγικος.Και όσο είσαι παραγωγικός ,τόσο αναπτύσσεσαι και πετυχαίνεις την βέλτιστη κοινωνική ευημερία.Καταφερνεις να γίνεις ο άνθρωπος που ονειρεύεσαι και που η κοινωνία σε ανταμείβει.
Ο εξ ορθολογισμός του δημοσίου ,λοιπόν, είναι ανέφικτος. Η καλύτερη λύση είναι αυτή του Thomas Jefferson: "H καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνάει λιγότερο." Οποιαδήποτε μείωση του δημόσιου τομέα, οποιαδήποτε μετατόπιση δραστηριοτήτων από το δημόσιο προς τον ιδιωτικό τομέα, είναι ένα καθαρό ηθικό και οικονομικό όφελος για την κοινωνία.
Κάθε μία από τις υπηρεσίες που παρέχονται από το κράτος έχει, στο παρελθόν, αποδοθεί με επιτυχία από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ο περίεργος ισχυρισμός ότι οι ιδιώτες δεν μπορούν να προμηθεύσουν αυτά τα αγαθά δεν ενισχύεται ποτέ, από αυτούς τους κρατιστές «οικονομολόγους», με οποιαδήποτε απόδειξη. Πώς είναι δυνατόν, για παράδειγμα, οι «οικονομολόγοι» αυτοί, που συχνά υποστηρίζουν ρεαλιστικές ή χρηστικές λύσεις, να μην απαιτούν κοινωνικά «πειράματα» προς αυτήν την κατεύθυνση; Γιατί πρέπει τα πολιτικά πειράματα να είναι πάντοτε προς την κατεύθυνση της περισσότερης κρατικής παρέμβασης; Γιατί να μην αφήσουμε στην ελεύθερη αγορά μια κοινότητα ή ακόμα και ένα νομό, μια πολιτεία ή μια περιφέρεια, για να δούμε τι έργο μπορεί να επιτελέσει αυτή;

Μια φορά και έναν καιρό...

Η ιστορία του Αισώπου μέσα από το μύθο του τζίτζικα και του μέρμηγκα ,αν κάποιος προσπαθήσει να αναλύσει το νόημα της , συμπερασματικά θα καταλήξει πως πρέπει να είμαστε προνοητικοί και δημιουργικοί για να επιτύχουμε και να ανελιχθούμε σε αυτή τη κοινωνία. Η νέα όμως εκδοχή προσαρμοσμένη στην τωρινή πολιτική κατάσταση έχει άλλο χαρακτήρα.

Ο Μέρμηγκας εργάζεται σκληρά μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού ,ανεφοδιάζοντας συνεχώς το σπίτι του με προμήθειες για τον χειμώνα.

Ο Τζίτζικας είναι σε αναρρωτική σε κάποιο γκλαμουρατο νησί των Κυκλάδων και καθώς απολαμβάνει τα κοκτέιλ του σε κάποια μαγευτική ακρογιαλιά, ασκεί κριτική στον Μέρμηγκα χαρακτηρίζοντας τον βλάκα και δούλο του βατράχου.

Ο βάτραχος είναι αυτός που συνεργάζεται με τον μέρμηγκα για να περάσει τις προμήθειες του από την μια ακτή στην άλλη χωρίς να κάνει τον κύκλο της λιμνης.Ο Βάτραχος έχει το νούφαρο για να τα μεταφέρει και ο μέρμηγκας δίνει μέρος των προμηθειών του για την υπηρεσία του αυτή.Ως αποτέλεσμα, ο μέρμηγκας να  αποθηκεύει περισσότερο φαγητό για το χειμώνα ,αντί να κάνει τον κύκλο της λίμνης γλυτώνοντας κόπο και χρόνο ενώ παράλληλα ο βάτραχος από την αμοιβή του Μέρμηγκα αποβλέπει να αποκτήσει και άλλα μέσα – νούφαρα για να διευκολύνει και άλλους μέρμηγκες να αποθηκεύσουν περισσότερες προμήθειες για το σπιτικό τους.

Ο Τζίτζικας όμως δεν το αποδέχεται αυτό γιατί δεν έχει κάποιο προσωπικό κέρδος αφού είναι και τεμπέλαρος και εγωιστής.Ετσι αποφασίζει να δολιοφθειρει την ανταποδοτική συνεργασία τους δρώντας παρασιτικά και εις βάρος των δύο. Έτσι με την έλευση των πρώτων βροχών ,δίνει συνέντευξη τύπου στην οποία δηλώνει ότι η πρακτική του μέρμηγκα είναι ενάντια στα δικαιώματα των Τζιτζικιών καθότι έχει ως σκοπό τον πλουτισμό του βατράχου από την εκμετάλλευση τους.

 Ο Αχαμνοσπάστης μια παρασιτική φυλλάδα που διανέμεται στη λίμνη , τάσσεται υπέρ του Τζίτζικα και δημοσιεύει πρώτος τις ανακοινώσεις του , πρίν καν αυτός τις σκεφτεί. Το ΠΑΜΕ (Παντζιτζϊακό Αντιπαραγωγικό Μέτωπο Έλους) και το Εργατικό Κέντρο της Λίμνης έχουν αγαστή συνεργασία με τον Τζίτζικα. Εικόνες ακραίας εκμετάλλευσης αναπαράγονται από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης της λίμνης με τον Τζίτζικα να στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλες τις υπόλοιπες λίμνες του δάσους μέσω Skype ενώ παράλληλα πλάνα δείχνουν τον Μέρμηγκα να απολαμβάνει ένα λουκούλλειο γεύμα μπροστά στο τζάκι του. Στη συνέχεια ακολουθεί η κατακραυγή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προωθείται το μήνυμα «Πως γίνεται μια λίμνη της Ευδασικης Ένωσης να επιτρέπει να καταπατώνται τα δικαιώματα των Τζιτζικιών;».
Μέλη του ΠΑΜΕ ,τελικά, οργανώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις στη λίμνη,μπροστά από το σημείο που βρίσκεται ο βάτραχος,όπου τα τηλεοπτικά συνεργεία ζουμάρουν σε πανό που αναγράφουν «Των τζιτζικιών δυνάστες, κλέφτες και ληστές, όλοι οι βάτραχοι είστε εκμεταλλευτές»  «Η τζιτζικοφοβια δε θα περάσει» «Βατραχοι και μέρμηγκες,το ίδιο συνδικάτο» όπως και συνθήματα με βαθιά οικολογική συνείδηση «Καψε και εσύ ένα νούφαρο» κ.ο.κ…

Αντίστοιχα  μέλη κάποιων αναρχικών συλλογικοτήτων που φωλιάζουν στα πιο σκιώδη και απόμερα σημεία της λίμνης  και εκβιάζουν με την τρομοκρατία τους,κάνουν γκραφίτι και πετούν μπογιές στο σπίτι του μέρμηγκα εκδηλώνοντας έτσι την αλληλεγγύη και συμπαράσταση στον αγώνα του τζίτζικα,υπέρ της ταξικής αντεπίθεσης.
Εμφανίζεται κάποια στιγμή και ο Κόρακας με καταιγιστικές δηλώσεις ενάντια στο βάτραχο και τον μέρμηγκα. Ο
Κόρακας είναι ο γενικός γραμματέας του ΠΑΜΕ και είναι αυτός που βρίσκεται ουσιαστικά πίσω από το Τζίτζικα. Βλέπει με λαχτάρα τους σπόρους που μεταφέρει ο μέρμηγκας με τον βάτραχο και θέλει πολύ να αρπάξει ολόκληρο το φορτιο μαζί με τα μέσα που το μεταφέρουν.Αμεσως θυματοποιει το τζίτζικα και δηλώνει υπέρμαχος του Αντιβατραχισμού και ότι αποτελεί αιτία πολέμου για όλους τους τζίτζικες.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις εντείνονται βιαίως στη προβλήτα που δραστηριοποιείται ο βάτραχος για πολλές μέρες ακόμη με αποτέλεσμα ο Βάτραχος να υποστεί τεράστια οικονομική ζημιά και χωρίς να μπορεί να εξυπηρετήσει τον μέρμηγκα, παίρνει την απόφαση να φύγει από αυτή τη λίμνη και να αναζητήσει σταθερότητα και ασφάλεια σε κάποια άλλη.

Ο μέρμηγκας έχοντας και αυτός υποστεί μεγάλη ζημιά διότι θα πρέπει να κουράζεται περισσότερο για να αποθηκεύσει λιγότερα, έχει αποκτήσει επιπλέον  έναν «συνέταιρο» στο κόπο και στον ιδρώτα του που το μόνο που του προσφέρει είναι οι «φάλτσοι» αλαλαγμοί του και ο ενοχλητικός του ήχος από την ξεκούρδιστη κιθάρα του καθώς από πίσω ενορχηστρώνει και διευθύνει ο Κόρακας.


Συμπέρασμα: Μην αφήνετε κανέναν να στοιχειώνει τα όνειρα σας και το μέλλον σας. Ειδικά όταν πρόκειται για αυτούς που «παραχαράττουν» την πραγματικότητα και την αλήθεια. Καμία πάλη και κανένας πολιτικός αγώνας δεν έθρεψε τα παιδιά μας ,μόνο η συνεργασία, η σοβαρότητα   και η ανταποδοτική συναλλαγή έκανε τις ζωές μας καλύτερες. Απομονώστε τις Κασσάνδρες που ταλανίζουν τη σκέψη σας και δράστε προς όφελος των ιδιοκτησιακών και  αυτοκτητων ελευθεριών σας!!

Η δουλεία της εργατικής τάξης

Ενάντια σε κάθε ψευτοπροστατευτιστή , «παράγωγο του κομματικού σωλήνα» , απομεινάρι μιας άλλης εποχής.

Ενάντια σε κάθε μαρξιστογεννή  πολιτικορθολογιστή ,τερψήπρωκτο προβοκάτορα της διεθνούς αντιεργατικής κλίκας

Ενάντια σε κάθε κάλπικη «προοδευτική ταξική πάλη» που δηλητηριάζει και καταστρέφει τη ζωή και το μέλλον των εργαζομένων.

Μαζί και δίπλα σε όλους όσους…
…καθημερινά κερδίζουν την επιβίωσή τους με τους αγώνες τους, χωρίς να περιμένουν από κανένα πολιτικό ευεργέτη να τους «βολέψει» ή να τους «σώσει».
Μαζί και δίπλα σε όλους όσους…..
…. σιωπηλά , μα γενναία, βρίσκουν τον δρόμο η θέλησή τους να θριαμβεύει μακριά από τον κόσμο των θεαμάτων και της αυτοπροβολής ....
Μαζί και δίπλα σε όλους όσους…
Βρίσκονται μακριά από την αριστερίστικη υποκρισία .... μακριά από την επιφάνεια του βούρκου της κομματοκρατιας και της κάπιλης αλληλεγγύης τους ,όπου τα κάθε λογής λύματα επιπλέουν.

 Δυστυχώς, στην εποχή της αντιστροφής και της διαστρέβλωσης κάθε αξίας θα μας μιλούν…
 για εργασία οι άεργοι....
για τον δρόμο κάθε νίκης οι αποτυχημένοι....
για ιδέες οι συμφεροντολόγοι....
για αλήθειες οι συμπλεγματικοί.....
…και για το μέλλον μας κάθε λογής αγύρτες.

Τους αρμόζει η περιφρόνηση, μα τους αξίζει καλύτερα το μένος μας....

Οἱ διανοητὲς τῆς ἀριστερᾶς καὶ ἡ αὐτονόμιση ἐδαφῶν τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικράτειας

Στὴν ἐποχὴ ὅπου οἱ ἄνθρωποι μορφώνονται ἀπὸ τὸ  wikipedia   ἀντὶ τῶν πανεπιστημίων,   καὶ ὅλοι δηλώνουν εἰδήμονες ἔχοντας διαβάσει ἀποσπασ...